Syndrom DDA - czyli o konsekwencjach dorastania w rodzinie z problemem alkoholowym.

          Uzależnienie od alkoholu to podstępna choroba, która niestety dotyka każdego członka rodziny. Wraz z rozwojem alkoholizmu rodzina zaczyna „chorować” coraz bardziej. Dziecko dorastające w rodzinie z problemem alkoholowym często zmuszone jest do brania za siebie odpowiedzialności – nie będąc na to gotowym. Choroba ta skazuje dziecko na życie w ciągłym stresie, z którym musi sobie poradzić samemu, ponieważ odczuwany strach i wstyd powstrzymują go przed poszukiwaniem pomocy.

Dziecko z łatwością uczy się trzech głównych zasad:
- nie ufaj! (nie polegaj na rodzicu, przecież wielokrotnie złożone obietnice zostały złamane),
- nie mów! (ukrywaj to , że członek rodziny jest uzależniony),
- nie czuj! (nie myśl o tym co czujesz, bądź twardy),

          Dorastanie w rodzinie alkoholowej niesie za sobą długofalowe skutki. Bowiem dzieci doświadczające tego problemu w dzieciństwie przejmują pewne wzorce zachowań i reakcji emocjonalnych, które w życiu dorosłym utrudniają radzenie sobie, osiągnięcie stanu satysfakcji, zadowolenia i budowania bliskich relacji z innymi. Osoby u których wczesne doświadczenia związane z uzależnieniem u jednego lub obydwojga rodziców pozostawiły głębokie rany – zarówno fizyczne jak i psychiczne określa się mianem syndromu DDA ( Dorosłe Dzieci Alkoholików).

          Warto zaznaczyć, że nie wszystkie osoby dojrzewające w rodzinie alkoholowej doświadczają nasilonych objawów związanych z syndromem DDA. Wówczas takie osoby dobrze radzą sobie w codziennym życiu, a jeśli przeżywają trudności to skutecznie sobie z nimi radzą.

Cechy charakterystyczne przejawiane w dorosłości przez DDA :
- niska samoocena, samokrytyka (brak wiary w siebie, poczucie bycia gorszym od innych, nieakceptowanym, nielubianym),
- stały niepokój, napięcie, lęk przed byciem odrzuconym,
- trudności w przeżywaniu przyjemności,, poczucie bycia nieszczęśliwym,
- problemy w odprężeniu się, odpoczynku, zabawie,
- trudności w rozpoznawaniu i wyrażaniu własnych emocji,
- posiadanie niezmiennych i zagrażających przekonań na temat innych osób, świata i o samym sobie,
- ignorowanie własnych potrzeb i jednoczesna gotowość by spełniać oczekiwania innych,
- trudność w nawiązywaniu bliskich relacji z innymi ludźmi,
- lęk przed tym co w życiu nowe i nieznane.

          Jeżeli podejrzewasz, że zwarte w artykule informacje mogą opisywać Ciebie, lub Twoich bliskich warto poszukać pomocy i skontaktować się ze specjalistą. Dzięki temu Twoja sytuacja życiowa może ulec znacznej poprawie.

mgr Karolina Kasprzyk
Psycholog, specjalista psychoterapii uzależnień w procesie certyfikacji.